Door:

Erik Kroon

Onderzoek naar angst

Geplaatst op dinsdag 18 januari 2011

Het is 17 januari, 19:35 uur. We zijn net terug van een zware reis. Onze dochter slaapt al, ze had erg last van haar jetlag. Nee, dat is niet zielig. De mooie reis en het zien van de dolfijnen, walvissen, pinguïns, gletsjers, fjorden en goudgele stranden zijn wel een jetlag waard.

In de verte hoor ik een helikopter aankomen. Het is pikkedonker buiten, maar boven de toppen van de bomen bij het Bleekermeer zie ik de lampjes van een Chinook knipperen. Ik kijk nog eens en zie dat er niet een maar drie kisten in de lucht hangen. Als waardering voor mijn liefde voor helikopters laat een van de piloten zijn heli even stil hangen boven mijn huis. Nou ja, stil? Het lawaai is enorm en het HR++ glas trilt van benauwdheid. Op de nieuwe helipoort van een ziekenhuis in Amsterdam mogen traumahelikopters niet meer landen in de nacht. Maar de overheid mag wel, zonder enige aanleiding, op zes meter boven mijn huis vliegen.

Ik hoor gehuil en zie dat mijn dochter in de hal voor het raam van de deur staan. Ze wil naar binnen maar de klink zit nog net iets te hoog voor haar. Snel loop ik naar haar toe en pak haar stevig vast. Ze vertelt dat ze de vrachtwagen die voor raam staat zo eng vind. Terwijl ik mijn dochter troost vliegen de heli´s weg. Ze is pas twee maar nu al is ze bang voor helikopters. Ook de grijze ganzen in het Bleekermeer zijn in paniek. Het lijkt wel de kraamafdeling van een ziekenhuis, zo hard krijsen de beesten. Ook ik ben uit mijn ritme. Ik breng mijn dochter naar bed en probeer haar weer in slaap te krijgen.

Desondanks ben ik verzot op helikopters. Ik heb in bijna alle merken gezeten of gevlogen. Ik heb zelfs weleens een vliegles in een helikopter gehad, ik weet dus een beetje wat het is. In 1999 begon mijn liefde voor de heli´s zich te ontwikkelen. Toen begonnen we namelijk met onze helidroppings. Mijn liefde werd in 2004 wreed verstoord. Een medewerker van gemeente Barneveld vond dat wij overlast veroorzaakten. Na drie jaar touwtrekken kregen wij alsnog ons gelijk. In 2007 was het weer raak. De provincie kwam met vragen over de verstoring voor de natuur door mijn helikopterevents. Ongelofelijk dat de ondernemers die zorgen voor werkgelegenheid, economie en de toekomst van het land altijd worden gepakt. Het liefst met zoveel mogelijk onderzoeken en rapporten. Gelukkig had de maatschappij waar ik al die jaren mee vloog nog een onderzoek liggen. Wist u dat koeien en herten helemaal geen last kunnen hebben van helikopters? Ze kunnen hun hoofd niet naar de hemel richten, waardoor ze ‘het gevaar´ niet eens zien. Ja, daar doen wij allemaal onderzoek naar. De volgende vraag was of de helikopters zorgden voor verstoring voor de vogeltjes. Ook dit keer ging er een onderzoek ter waarde van €1200 richting het provinciehuis. Hierna heb ik er nooit meer wat van vernomen. Ook niet zoiets als:”Beste meneer Kroon, u bleek toch gelijk te hebben.” Nee, natuurlijk niet, want stel je eens voor dat je als ambtenaar iets op papier zet, dan snijd je jezelf mogelijk in de vingers. De overheid controleert en delegeert, maar het menselijke wordt vergeten. Ik noem dit macht. Toch zijn er nog steeds mensen die het raar vinden dat we in ons kikkerlandje van elkaar vervreemden. Overheid begint bij jezelf!

In Uddel ligt de luchtmachtbasis van Nederland. Wij hebben hier geen vliegveld maar wel de radar van Europa. De eerste bom die valt in Nederland zal precies op Uddel terechtkomen. Maar toch fijn dat ze me dan zullen komen redden met een helikopter, ze hebben mijn huis immers al uitgebreid met de nachtcamera´s bekeken. Nederland is een bekrompen staat geworden waar de ene regel de andere tegenspreekt. Nee, laten we wel veel energie stoppen in het lastig vallen van ondernemers, en regels op regels verzinnen zodat zij na 5 jaar pas een droom kunnen verwezenlijken, zoals het aanleggen van ons klimbos. Het klimbos zorgt niet voor boom- of natuurverlies, het is een parcours door de bomen. Op economisch gebied is het een enorme aanwinst voor een arm dorp op de Veluwe. Natuur, recreatie en horeca worden op deze manier met elkaar verbonden. Op een later moment zal ik meer vertellen over het klimbos.

Het is ondertussen 20:11 uur. In de verte hoor ik het zware gebrom van mijn lievelingsvervoermiddel weer. De oefening is in volle gang. Zou de overheid ooit nagedacht hebben over het feit dat je na zonsondergang niet meer in het bos mag komen? Als ze dat gedaan zouden hebben, zou het toch ook tot hen doorgedrongen moeten zijn dat je er niet met een helikopter boven mag hangen. Wellicht hebben zij ook het onderzoek liggen waaruit blijkt dat herten niet naar boven kunnen kijken. Dus je mag gerust het wild lastig vallen, ook in het donker. Maar wanneer wij een dropping in de avond willen organiseren is dat uit den boze, want dat jaagt het wild wel weer op. Laten we het dan ook vooral niet over het menselijk vlak hebben en nadenken over de mensen die in Nederland wonen. Laten we niet bedenken dat er ook kinderen zouden kunnen slapen rond acht uur. Nee, inwoners van een van de rijkste landen ter wereld mogen niet klagen over onze trouwe broeders die vechten voor ons land, want ook zij moeten een keer oefenen. Ja, zo ken ik er nog wel een paar!

Na een tijdje vertrekken de heli´s weer. Ik doe de deur van de hal alvast weer open voor mijn dochter. Ze huilt weer. Over 15 jaar blijkt dat ze een psychische aandoening heeft, veroorzaakt door angsten voor enge geluiden in de avond. Ik zal, waarschijnlijk door een onderzoek, moeten aantonen dat dit door onze eigen overheid komt.

Het is stil geworden, mijn dochter ligt weer te slapen, de ganzen en ik zijn nog verstoord en kunnen onze plek nog niet vinden.

Erik Kroon

Erik Kroon (1975) is sinds 1996 eigenaar van SOS Events. SOS verzorgt ruim 1100 zakelijke evenementen per jaar, uitsluitend vanaf hotels en restaurants veelal op de Veluwe. Deze evenementen worden grotendeels via 70 websites gegenereerd, waarvan www.bedrijfsfeest.nl de grootste is. Erik was in 2006 finalist Entrepreneur of the Year en in 2003 finalist ondernemer van Gelderland.